Το διάβασμα ξεκινά…
αλλά το ταξίδι δεν τελειώνει.
Βιβλία που Γίνονται Ιστορίες Σας
ΕΤΟΣ 1111
Ο Τερτύλλιος, ένας ιππότης της αναζήτησης, δυναμικός μα και άπληστος, ξεφεύγει από τη δίνη της κατάκτησης, αναζητώντας ένα δαιμονικό αγαλματίδιο της Μιθραϊκής θρησκείας: του Αιώνα. Η Γεωργία, μια μοναχική κοπέλα, απλή και αέρινη σαν την άνοιξη, παρασύρεται από την περιέργεια και το μυστήριο, αφήνοντας τον εαυτό της να βυθιστεί στο άγνωστο. Τι είναι αυτό που ενώνει τις μοίρες τους; Ποιος είναι εκείνος που κονιορτοποιεί τον χρόνο και γεφυρώνει το παρελθόν με το μέλλον; Πώς ραγίζει η γραμμή του χρόνου, κάνοντας τις εικόνες να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια τους; Υπερκόσμιες δυνάμεις στέκονται ως αντίπαλοι τους, ή μήπως είναι σύμμαχοι; Ποια είναι η αινιγματική σχέση του χρόνου με τον αριθμό 1111;
Άγριες μάχες, ανατολικές φιλοσοφίες και δοξασίες, μυστικά, η μαγεία της φύσης και η πολυπλοκότητα των στοιχείων της, μα πάνω απ’ όλα ο ίδιος ο χρόνος, με την προσπάθεια κατανόησής του, συνθέτουν ένα μυθιστόρημα – παγίδα, γεμάτο στοχασμό, ανατροπές και βαθιά αναζήτηση.
ΜΕΣΟΤΟΙΧΙΑ
Το μυθιστόρημα “Μεσοτοιχία” αφηγείται τη ζωή σε ένα χωριό που αναστατώνεται από την ξαφνική επέμβαση του κακού, το οποίο αναδύεται μέσα από τη φαινομενική γαλήνη του τόπου. Οι ήρωες, πολυδιάστατοι και ανθρώπινοι, παλεύουν με τα πάθη, τις αδυναμίες και τις ελπίδες τους, ενώ η μοίρα τους δοκιμάζει μέσα από μίσος, ψέματα, απληστία και σκοτεινά ένστικτα.
Η ιστορία αποκαλύπτει την αιώνια πάλη ανάμεσα στο καλό και το κακό, τη δύναμη της αγάπης που ψάχνει προστασία, και την τραγική επίγνωση ότι, για να φτάσει κανείς στη λύτρωση, πρέπει πρώτα να βιώσει την ψυχική παγωνιά. Ένα βαθύ, πολυεπίπεδο έργο που εξερευνά τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, ενώ παράλληλα φέρνει στο φως τη δύναμη της ελπίδας.
Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΑΤΥΧΙΑΣ
Θα μπορούσε ποτέ η κακοτυχία να προσδιοριστεί, έστω και με μια δόση σκληρής ειρωνείας, σαν λάθος; Το λάθος είναι κάτι το συνηθισμένο, ανεπιθύμητο μεν, αλλά συνηθισμένο. Τηρουμένων των αναλογιών, ευεργετικό, εμπειρία κι ίσως παράδειγμα προς αποφυγή. Εξασφαλίζει πολλάκις την ισορροπία πάνω στο τεντωμένο σχοινί της ζωής, ξεθολώνει το τοπίο, ανιχνεύει δημιουργώντας φωτισμένους ηγέτες, βοηθάει όσους τους ακολουθούν να πατήσουν σταθερά. Η ατυχία, όμως; Τι είναι, αν όχι ο σαλτιμπάγκος της λογικής και το ξελόγιασμα κάθε δεδομένου; Πώς αντιδράς; Σε αυτή δεν στέκεσαι χαρακτηριστικά ανίκανος να κάνεις ή να σκεφτείς οτιδήποτε; Η καθαρή πραγματικότητα, η τετράγωνη λογική, δεν φθείρονται τόσο πραγματικά αναίτια; Το αυτονόητο δεν δυσκολεύεται να βρει καταφύγιο; Τι λογαριασμό να κάνεις με δαύτη; Ν’ αλλάξεις δρόμο; Πώς να ορθοπατήσεις; Δεν είναι σιγουριά, δεν ανταποκρίνεται λογικά, δεν είναι μαθηματική πράξη. Είναι η ατυχία. Κι ο Σπύρος. . . Ένα ομοίωμα της.
Ο ΕΝΑΤΟΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΣ
Η αιώνια σύγκρουση καλού και κακού, το παιχνίδι του Θεού και του Εωσφόρου για την εξουσία στο σύμπαν, και οι άνθρωποι που παλεύουν να κατανοήσουν τον ρόλο τους σε αυτό το κοσμικό δράμα αποτελούν τον πυρήνα του βιβλίου. Το έργο καλεί τον αναγνώστη να αναμετρηθεί με θεμελιώδη ερωτήματα για τη φύση του κόσμου, της ελευθερίας και της ηθικής επιλογής, ενώ τον διατηρεί καθηλωμένο με την έντονη πλοκή και τους ζωντανούς χαρακτήρες του.
ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΟΓΡΙΑΣ
Μεγάλη είναι η ευθύνη να βαδίσεις στα χνάρια του Καραϊσκάκη. Αυτός ο αδύνατος μούλος, χωρίς γνωστή καταγωγή, με το σκοτεινό πρόσωπο και τα φθαρμένα πνευμόνια, ήταν – και παραμένει – η ενσάρκωση της ψυχής του ελεύθερου, του ανυπότακτου Έλληνα. Μια από τις μεγαλύτερες μορφές της Ελληνικής Ιστορίας. Ξεπήδησε από τα βάθη της μοίρας του, πολεμώντας, καταρώντας, νικώντας και περιφρονώντας κάθε εμπόδιο. Δεν λύγισε ποτέ. Και γι’ αυτό, παρότι έφτασε αδούλωτος και θριαμβευτής στις κορυφές, κυνηγήθηκε, στιγματίστηκε και κατηγορήθηκε όσο λίγοι.
Δεν είχε πίσω του δυνατή φαμίλια να τον υπερασπιστεί. Τα παιδιά του περπατούσαν ξυπόλυτα και πεινασμένα. Ούτε λόγιους και γραμματικούς είχε να καταγράψουν κάθε του άθλο. Και οι εχθροί του, φανεροί και κρυφοί, ψεύτικοι και ύπουλοι, έπλασαν την εικόνα του όπως ήθελαν. Τι κρίμα…
Ένα μόνο έχω να πω: το βλέμμα του Καραϊσκάκη τους προσπερνά αδιάφορο. Ο Στρατάρχης στέκεται τόσο ψηλά στην Ιστορία, που όλα τα γραπτά, τα λόγια και οι κατηγορίες των εχθρών του, ακόμη κι αν ενωθούν, θα σωριαστούν κάτω, μπροστά στο φαγωμένο τσαρούχι του.
ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ Ο ΣΤΡΑΤΑΡΧΗΣ
Ήταν ο Καραϊσκάκης. Όταν δεν είχε βόλια, άρπαζε το τουφέκι, το γύριζε ανάποδα και με το κοντάκι τσάκιζε τούρκικα κεφάλια. Χούγιαζε, ξεχύνονταν παντού, χτυπούσε με δύναμη χέρια και πόδια, λαχάνιαζε, έτριζε τα δόντια του, εκτόξευε φοβέρες.
Ναι, ο Καραϊσκάκης. Ο αδάμαστος, ταπεινός, ειλικρινής, άδολος, μεγαλόψυχος, η ξεχωριστή στρατιωτική ιδιοφυΐα. «Ο φύσει και πράξει στρατιωτικός νους, ένας από τους μεγαλύτερους στρατηγούς του κόσμου», όπως τον χαρακτήρισε ο Άγγλος ιστορικός Γουέιβελ. Ο κορυφαίος πολεμιστής της ελευθερίας μας, που έδωσε περισσότερες από τριάντα μάχες χωρίς να χάσει καμία, και που στον θάνατό του «θρήνησαν οι σύντροφοί του, έκλαψαν γυναίκες, παιδιά μικρά ως πέντε χρόνων, όλοι οι Έλληνες, ολόκληρη η πατρίδα…».