Περιγραφή
Το τέλος του μυθιστορήματος “Μεσοτοιχία” είναι η απαρχή, η θαυμαστή γέννηση ενός πολυτάλαντου συγγραφέα. Ενός συγγραφέα που η πένα του κινείται με το ρυθμό “γκογκ”, κάθε χτύπημά του, κάθε πρότασή του εγείρει τις αισθήσεις. Ζωντανεύει τους χαρακτήρες των ηρώων, πλημμυρίζει τις σελίδες του με την δεινή του ικανότητα στην αφήγηση, συναρπάζει με τη δύναμη των διαλόγων του και με την αστείρευτη φαντασία του, χτίζει κόσμους.
Δεν είναι ο Μίλτος που κρατά κλειδωμένη την καρδιά του στην αγάπη της Μαρίας. Δεν είναι ο Αποστόλης που η φύση έχει ακυρώσει το νου του και χάνεται μεταξύ καταλαλιάς και γέλιων. Δεν είναι ο πελώριος παπα-Θάνος που μουσκεύει την εικόνα του αη Γιώργη με κρασί, μήπως μεθύσει ο άγιος κι αστοχέψει κι έτσι να γλυτώσει ο ίδιος από τα κρίματά του. Δεν είναι ο πρόεδρος με την γραμματισμένη του αγραμματοσύνη του που παλεύει να κρατάει χαμηλά το κεφάλι του, για να μην χτυπούν στα κλωνιά τα κέρατα από το δόσιμο της γυναίκας του. Δεν είναι ο Νώτης, ο Αλέκος, η Ειρήνη, η ”μεγάλη” Μαρία, η Ελένη, ο ”κουδούνας” κι όλοι οι ήρωες του έργου.
Μα είναι ο μαγευτικός δρόμος των οραμάτων που οδηγούνται οι ήρωες. Είναι η αγάπη που απεγνωσμένα ψάχνει σκιάδι να φυλαχτεί. Είναι η επέμβαση του γιγάντιου κακού, που ξεπηδάει μέσα από την μεσοτοιχία του γαλήνιου μέχρι εκείνη την ώρα, σπιτιού τους. Είναι η φοβέρα της μοίρας και η εναντίωσή της με την κοινότοπη ζωή τους. Είναι το μίσος, η μοχθηρία, η απληστία, το ψέμα κι όλες οι αρετές του σκότους που περιδινίζουν το χωριό. Και τέλος… όχι δεν θα το πω. Κι όπως λέει ο συγγραφέας: ”Για να φτάσεις στη φωτιά της μοίρας, πρέπει πρώτα να παγώσεις”.
Απολαύστε το…
